ATIŞTIRMALIK

 

  İnsanların zaman zaman öğünler arasında ,televizyon izlerken ,şarkı dinlerken ya da boş zamanlarında canı sıkılınca yediği bir şeyler vardır. Atıştırmalık denir adına. Hiç bir şey istemez, bir tabağa ya da bir çanağa koyar yersiniz. 

  Bir de ana yemek vardır. İnsan yaşamının vazgeçilmez unsurlarından biridir. Atıştırmalık gibi değildir. Olmazsa olmazlardandır. Ama ana yemek çok şey ister. Örneğin su ister, tuz ister, ocak ister, fırın ister, kendisine özel zaman ister, en önemlisi de emek ister , özen ister, değer verilmek ister..

  Bir atıştırmalık bazen kendisini ana yemek zannedip çok şey istemeye kalkabiliyor. O zaman da komik duruma düşüyor elbette. Biraz alay ediliyor, dalga geçiliyor doğal olarak. 

  Her şey ne olduğunu , yerini ve de haddini bilmeli elbette. 

  Sanırım bugün kendimi; hep aynı şeyleri yaparak farklı sonuca ulaşabileceğini sanan biri gibi hissediyorum. İşin kötü tarafı, halının altında da çok yer kalmamış sanırım.

PAYIMA UZAKTAN SEVMEK DÜŞTÜ

 

Bazen nerdeyim bilmiyorum. Yakamozların altındaki karanlık denizlerde mi, yıldızların parıltılarındaki alacakaranlıkta mı, yoksa güneşin parlak aydınlığında mı..

" Gideni değil de kalanı boğar ayrılık " demişti nişanlandığı zaman. Üstünden on yıl geçti. Giden gitti mi kalan kaldı mı bilmiyorum. Ayrıldık mı birlikte miyiz onu da bilmiyorum. 

Bazen gidilmiyor sanırım. Kağıt üstünde, resmiyette gitsen bile aklın kalıyor, gönlün kalıyor. Gidemiyorsun.. Gideni mi boğdu yoksa kalanı mı ayrılık. Belki de kalanı da boğuyor gideni de.

Şimdi o orda ben burda. Yarım saatlik mesafede değil de sanki bir kaç bin ışık yılı uzakta gibiyiz. Payımıza uzaktan sevmek düştü sonunda.

Düşünüyorum da acaba hangisi doğru. Olan mı, olması gereken mi yoksa olmasını istediğimiz mi.Keşke bilebilsem.

Bildiğim bişey varsa o da çok seviyor olduğum. İmkansız da olsa ,arada 26 yıl gibi büyük bir fark da olsa.Kavuşmanın mümkün olmadığını bilse de insan yine de sevebiliyormuş. 

Evet onu seviyorum,

Onu sevdiğimi o da biliyor,

Ama bunu bilmeme rağmen yine de söylüyorum.

Onu seviyorum...

KEŞKE BİRAZ MÜMKÜN OLSAYDIK..

  Bugün çok güzel başladı. Sabah uzun uzun sohbet etme şansımız oldu. Gün boyu birlikte zaman geçirdik. Akşam görüşemeyeceğiz biliyorum.

 Bir türkü dolandı  dilime bu akşam "Ben seni gizli sevdim, bilmedim alem duyar". Yıllar öncesine götürdü beni.. Dün müydü yoksa onüç yıl mı oldu?

Ben Nazlı demişti. Sonra da, senin adın da Özgür olsun dedi. Ve onüç yıldır benim adım Özgür.

Nerden bilirdim o günden sonra hayatımın ışığının değişeceğini.. Ama değişti ve onüç yıl, ömrümün en güzel, en keyifli yılları oldu. Nerdeyse ömrümün beşte birine yakın bir zaman (Gelecek yıl beşte biri oluyor ).

Birlikte şarkılar dinliyorduk her fırsatta. Arada tut elimi gidelim derdi. Liseli çocuklar gibi utanırdım. Elini tutamasam  bile sanki tutuyormuşum gibi içten içe seviniyordum.

Güzel başlamıştı, güzel devam etti ve hala çok güzel. 

GELECEK VE DÜNYAM GÜZELLEŞECEK..

 

 Yine onsuz bir akşam. Oysa ne güzel başlamıştı gün. O kahvaltı hazırlarken bir yandan da sohbet ediyorduk.  Bugün mümkün olduğu kadar birlikte zaman geçirelim dedik hatta bir ara. Onunla zaman geçirmek, sohbet etmek artık en keyif aldığım şeylerin başında geliyor. 

   Ama her güzel şeyin bir sonu vardır sözünün doğruluğunu kanıtlarcasına gitti. Ve yine bana beklemek düştü. Gerçi işleri vardı biliyorum, ama her zamanki gibi yine bencilliğim ağır bastı; keşke gitmese dedim. Gitmesi gerektiğini bile bile..

   Bir kaç kadeh rakı iyi gelir mi bilmiyorum ama beklerken bana eşlik etsin diye açtım bir şişe. Bir yanda "gayrı dayanamam ben bu hasrete" diyor Neşet Ertaş. Keşke kolay olsa bu hasrete dayanmak.

   Kaç saat geçti bilmiyorum, Saate bakmaya korkar oldum. Şimdi sözü ve sazı Cengiz Özkan aldı "beni dertten derde saldı bu nasıl sevdaymış" diyor ve ben hala bekliyorum. Hadi bir bardak daha iç diye fısıldıyor sanki türküler. 

   Gelecek biliyorum. En azından öyle umuyorum. Gelecek ve dünyam da gecem de güzelleşecek..